Een oud-collega vertelde me laatst dat ze niet naar het afscheid van een collega was geweest. Aangezien ik beiden goed ken, en weet wat ze van de ander te verduren hebben gehad, vond ik dat een heel verstandig besluit. Toen ik er een tel langer over nadacht, voelde ik dat het een beslissing was, volledig ingegeven door het gevoel. 

Wat maakt het dat een actie, of juist het uitblijven ervan, altijd 'verstandig' moet zijn? Hoe vaak is het je gelukt om 

• af te vallen nadat je het verstandige besluit had genomen minder te snoepen??

• meer te gaan bewegen toen je je realiseerde dat je je niet lekker voelt bij bankhangen?

• een leukere baan te vinden nadat je vond dat je toch meer kon verdienen dan dat karige salaris bij je huidige baas?

• vrienden te maken nadat je gestopt bent te denken over wat anderen van je vinden?

Mijn beste beslissingen zijn die, die ik met mijn gevoel gemaakt heb. Beslissingen waar je waarlijk niet met je verstand bij kan

• Als 23-jarige een relatie aan gaan met een 10 jaar oudere man, met kind nog wel!

• Om kinderen te krijgen

• Mijn baan op te zeggen

• Vlak voor het slapen gaan nog een 0,5L thee te drinken

• Een paard aan te schaffen

• Midden in de nacht naar een vriend(in) te rijden als die er helemaal doorheen zit

• Jezelf in de spiegel aankijken en trots zijn op al je onvolmaaktheden

Zo kan ik natuurlijk nog uren doorgaan, en misschien doe ik dat voor mezelf ook wel. Welke gevoelige beslissing heb jij genomen, waar je je nog steeds 100% blij en vol van voelt, en waar je, als je erover gaat nadenken, niet snapt dat je het ooit gedaan hebt? 

Beloof me, dat de volgende situatie die vraagt om een beslissing, je één keer je gevoel laat kiezen. Dat zachte, sterke, gevoel, dat nooit opgeeft, hoe hard je verstand ook gilt / schreeuwt / jankt / stampt / brult / en 'ja maar' roept. 

Je gaat ervaren hoeveel meer overtuiging er in een gevoelige beslissing zit! Hoe je er misschien jaren later nog van kan genieten! Hoe je elke keer weer een glimlach om je mond krijgt als je er aan terugdenkt: "dat heb ik toch maar mooi gedaan". 

Als ik dan met mijn gevoel ga reizen, en mijn buik mag de richting bepalen, ben ik niet meer een hoofd dat de rest van mijn lijf als een rolkoffer in rul zand probeert voort te slepen, maar kan ik me oprichten, en mijn omgeving in me opnemen. Alles om me heen wordt deel van mij, en elke stap is lichter dan de vorige. Met elke pas wordt mijn aanwezigheid krachtiger, ik ben meer. 

Als mijn lijf kiest, dan zit ik niet meer te bingen

Als mijn lijf kiest, maak ik elke dag een wandeling door de duinen

Als mijn lijf kiest, voed ik mij met mij.